Interview Natasha Taylor

Natasha Taylor is door Nieuwe Vide verkozen tot Focus Kunstenaar 2017. Toon Fibbe was in 2016 de eerste Focus Kunstenaar, een 1-jaar- durende samenwerking tussen de kunstenaar en de Haarlemse kunstruimte. Ik sprak met haar via Skype over nieuwe projecten die zij ontwikkelt, de embodiment of self en wat de overeenkomst is tussen worstelaars en een theremin.

Interview Natasha Taylor
Natasha Taylor - Still "Wi-Fi Connectivity"

Je bent door Nieuwe Vide gekozen als Focus kunstenaar voor 2017, hoe voelt dat?

Ik sprak een tijd geleden met Lennard Dost, directeur Nieuwe Vide, en hij vroeg mij om mee te doen aan dit project (startte in 2015, Toon Fibbe was de eerste Focus kunstenaar) en het leek me een mooie kans. Ik ben ook volop bezig met het ontwikkelen van nieuwe projecten.

Interview Natasha Taylor

Kun je daar meer over vertellen?

De nieuwe projecten zijn aan mijn afstudeerwerken (2015-2016) gerelateerd, namelijk de worstelaar en de theremin speler. Het draait om embodiment en being present. De worstelaar transformeert zodra hij in de ring stapt en de theremin transformeert je aanwezigheid in geluid, je bespeelt het zonder aan te raken.

Waarom die fascinatie?

Ik was tijdens KABK artistic research bezig met werkelijkheid en fictie. Wat definieert men als authentiek en spel? De aantrekkingskracht van worstelen zit in het overlopen van werkelijkheid in fictie. Hun arena, de ring, is een gedefinieerd kader waarbinnen ik kan onderzoeken.

Tijdens mijn Bachelor aan de Academie voor Popcultuur in Leeuwarden onderzocht ik subculturen in de popcultuur. Hoe kijkt iemand naar de wereld en hoe wordt dat bepaald? Maar ook hoe kijkt iemand naar objecten? Een worstelaar ziet bijvoorbeeld een klapstoel anders dan ik. Daar wilde ik graag in afstuderen, ik vond het ook humoristisch om af te studeren bij een studie zoals Artistic Research met een onderzoek over een klapstoel. Artistic research zou ook over een klapstoel kunnen.

Een klapstoel?

In het worstelen is de klapstoel belangrijk. Het object komt in de arena en wordt een wapen. In de designwereld is een stoel juist een kunstobject. Die werelden botsen. Maar meubels verhouden zich, in beide werelden, tot het lichaam, en worstelaars gebruiken hun lichaam als instrument. Dus wat gebeurt er als je die twee betekenissen samenbrengt? Dat deed ik in de Designbeurs Salone del Mobile in Milaan waar ik een performance met worstelaars in een ring organiseerde, dat draaide om de “foreign object”.  Foreign object is een term binnen show worstelen over object die in de ring wordt gebracht als wapen, dit kan van alles zijn, voornamelijk een klapstoel om de verhaallijn in het gevecht spannend te maken.

Interview Natasha Taylor

En de theremin?

Ik vond de theremin al interessant en ik wilde dit leren bespelen. Toen kwam ik via het internet op een theremininstructeur op Youtube. Ik dacht, dit moet ik gaan doen. De theremin raak je dus niet aan, maar bespeel je wel en ik krijg les van iemand op afstand die je ook niet kunt aanraken. Dat vind ik heel wonderlijk. Eigenlijk maakt de theremin teacher ook een performance, maar in een ander kader.  Weet je, iedereen maakt dingen, iedereen transformeert materialen in deze wereld en daarom wil ik mensen buiten de kunst juist binnen de kunst een podium geven. Wormholes creëren waarbij twee werelden met elkaar in contact komen.

Wormholes creëren waarbij twee werelden met elkaar in contact komen.

Binnen en buiten de kunst. Zijn er nog hokjes?

Dat hebben wij met zijn allen elkaar opgelegd, dit is kunst, hij is een thereminspeler. Het gaat over wat gezegd wordt en niet zozeer door wie. En uiteindelijk gaat het erover wat het communiceert. En waar het vandaan komt en welke discipline? Dat maakt niet uit. Internet speelt daar natuurlijk ook een rol in. Ik las ergens een uitspraak over het namelijk “No one knows if you’re a dog on the internet”. En omdat je niet weet wie jij werkelijk bent, wie die ander is of waar je vandaan komt, zijn die hokjes ook minder belangrijk denk ik. Het gaat om de boodschap.

Interview Natasha Taylor

In Nieuwe Vide exposeer je een foto van toetsenborden met doorzichtige handen erop. Het deed me denken aan de eerste röntgenfoto…

Ik had het beeld van een seance in mijn hoofd. Toen bijvoorbeeld de eerste radio kwam, toen waren er (voornamelijk) vrouwen die beweerden dat ze via de radio contact konden maken met het hiernamaals. Met elke, nieuwe vorm van media had je ook het (bij)geloof van het medium. Dus de relatie van media en medium. Haunted Media van Jeffrey Sconce is een aanrader; het gaat over bijgeloof in en over de media (in boeken zoals Frankenstein van Mary Shelley), nieuwe media hebben iets goths.

In The Virtual van Bob Shields stelt hij dat geloof ook een ruimte is, maar een virtuele die min of meer heeft bestaan. Niet alleen het internet, maar ook het geheugen is een virtual space, omdat je in een gebied gaat dat steeds verandert. Dat was voor mij echt een eyeopener. The Self van Barry Daton was ook een eyeopener. Het is super Scifi en gaat over “Philosophy of Self in Transit”. Hij begint met een scenario dat je hersenen worden gestolen en in een vat worden gedaan. Met antennes en een radioverbinding wordt er contact gemaakt. Hij vraagt zich af: ben jij de hersenen of het lichaam? Natuurlijk is het complexer dan dat.

Hoe vertalen die interesses zich in je werk?

Als wij bijvoorbeeld op het internet communiceren, als je met apparatuur als verlenging van je lichaam communiceert, wie ben je dan en wat gebeurt er dan met jou als mens als je op verschillende plekken bent? Toen ik afgestudeerd was in Leeuwarden, heb ik een tijdje bij Incubate Festival in Tilburg de radio gecoördineerd. Ik heb laatst ook een hoorspel gemaakt over een WIFI repeater, waarin verschillende personages contact maken met “it”. Met de radio kun je bij meerdere mensen tegelijk thuis zijn. Het is heel intiem maar ook op afstand. Je lichaam hoeft namelijk niet mee om te gaan reizen. Dit thema werd ook mijn onderzoeksvoorstel bij de KABK, “the character and identity of the bodyless voice”

En kunnen we een theremin radioconcert van je verwachten?

Nee, haha, dat (nog) niet. Ik heb nu een paar lessen online gehad, en ik heb nu een instructie DVD. Je moet wel een bepaalde soort gevoeligheid/aanleg ervoor hebben. Het gaat mij niet om de ‘klassieke’ vorm van het spelen, ik ben vooral geïnteresseerd door embodiment, presence en nieuwe media. Maar ik zou graag in Nieuwe Vide willen performen met mijn instructeur, maar die woont aan de andere kant van de wereld. Maar, als alles lukt, wordt de real life ontmoeting met mijn instructeur ook een werk. Ik ben dus heel erg benieuwd naar de werkelijke ontmoeting.

Dat is best apart, want als ik jou nu in het echt zou tegenkomen, dan zou ik mij niet meer voorstellen. We spreken elkaar via beeld en we zien elkaar ‘face to face’?

Ja inderdaad, ik ook niet denk ik. Ik ben toch erg benieuwd naar het verschil tussen the virtual en the real. Het is wel een hele onderneming om naar hem toe te gaan, nu kan ik in een fractie van een seconde virtueel bij hem zijn. Ik zie wel op tegen die reis , ik vind het best eng ook. Het zou een gemiste kans om daar niets mee te doen qua werk.

En wat ga je komende periode doen?

Ik kwam er achter dat in de smartphone dezelfde techniek zit als in de theremin. Daar zou ik graag een videowerk mee willen maken dat je bijvoorbeeld met de hand bespeelt. En als het lukt met mijn instructeur zou ik graag met hem willen performen in Nieuwe Vide, samen een theremin performance geven.

En ik wil nog een performance doen met worstelaars. Ken je Baudelaire? Een filosoof die onder andere schrijft over the real imagery ‘The Murder of the Real’, dat werkelijkheid en fictie door elkaar lopen. Ik zie daar nog een werk ontstaan. Een soort hall of fame achtige situatie met filosofen en worstelaars. Ik wil ook zelf een ring maken in Neuwe Vide, dat de worstelaars op de touwen van de ring zitten – precies op het punt van de transitie van mens naar worstelaar/acteur – en het gesprek aangaan.

De samenwerking met Nieuwe Vide is een mooie stok achter de deur en een fantastiche kans. Zij zijn ook bezig met counterculture en dat past mooi bij elkaar. En ik vind het, zeker zo kort na de academie, heel bemoedigend dat zij waarde in mijn werk zien en dat een jaar met mij willen werken. Daar spreekt een hoop vertrouwen uit. Dus ik heb er heel veel zin in!

De tentoonstelling WIFI, Connectivity and Digital Utopianism, waar Natasha Taylor’s werken te beleven zijn, loopt nog tot en met 13 november.