Tijdreizen in ‘this must be 2019’

Zaterdag 14 juni 2014 was een idyllische dag in Westbroekpark. Gezinnen waren op pad, kinderen hielden een balletje hoog, uitgebreide picknicks werden gehouden en een pas getrouwd koppel liet zich in de rozentuin vereeuwigen door een druk doende fotograaf. De Parade Kriebels waren weer voelbaar. Na een kleine omweg kwam ik aan bij een schattig theehuisje met pont en roeibootjes. De tijd lijkt hier stil te staan. En juist op deze plek onderzoeken Topp & Dubio de toekomst.

OKUS ANNEMA MARUST BURRA MIKER SEKO

In een historische bunker uit de Tweede Wereldoorlog tonen Topp & Dubio nieuw ruimtelijk werk. De tentoonstelling bestaat uit installaties die een vooruitblik werpen op het jaar 2019. Net zoals de toekomst zijn de installaties op het eerste gezicht vreemd en onwennig. De locatie brengt je van je stuk, soms letterlijk wanneer je moet bukken om niet je hoofd te stoten of op de tast je naar de volgende installatie begeeft. Bij entree word je direct bevangen door de muffe lucht van de bunker, de vochtigheid en de onaardse muziek die speciaal voor deze tentoonstelling is gecomponeerd door Rob Bothof.

Muziek in combinatie met foto’s, lichtwaardes woorden / Rob Bothof

De muziek reageert op de intensiteit van het licht in verscheidene ‘zalen’. Door middel van camera’s worden op verschillende momenten foto’s gemaakt van de installaties en deze foto’s worden gescand in de computer. Vervolgens worden de rood-, blauw- en groenwaardes gemeten. Deze veranderen regelmatig (meer of minder licht) en dit zorgt ervoor dat de muziek sneller of langzamer gaat al naar gelang het licht in de zaal toeneemt of afneemt. Weliswaar is de muziek door de mens voorgeprogrammeerd, maar neemt het computersysteem dit over en maakt automatisch ‘lichtmuziek’. De futuristische muziek voegt zeker iets toe aan de compleet andere wereld die je bij het betreden van de bunker instapt.

Dichter en taalkundige Sean Cornelisse heeft een nieuwe taal bedacht voor deze tentoonstelling. De bordjes die de context kunnen bieden om het tentoongestelde werk beter te snappen zijn een onoplosbare puzzel op zich. De zogenaamde Ovismen– patafysische oerkreten die vragen om een grondige interpretatie – helpen je niet verder in het doorgronden van 2019.

HOTOS ELJAH BUNA EKVAR MEZENAM HAZA ELTE MAJET BONOM….

Als bezoeker probeer je toch aanwijzingen te vinden; je leest het persbericht aandachtig en ontleedt het bijgevoegde formulier. Je bekijkt de installaties eens vanuit een andere hoek en wacht totdat er iets komen gaat waar je chocola van kunt maken. En na verwoed het 3e rondje te hebben gemaakt, begreep ik het ineens. Het is niet bedoeld om te begrijpen. Je kunt de toekomst niet uitleggen of inzichtelijk maken; je kunt alleen een glimp laten zien van wat jij denkt dat komen gaat. Duiden is een illusie; toekomst voorspellen is gekkenwerk, vandaar ook de absurditeit van de taal van Cornelisse of van sommige werken van Topp & Dubio.

OKUS UNNEMA MARUST BURRA MIKER SEKO

Een stofzuiger die ineens loeit, plastic bubbeltjes op een diaprojector die de kamer veranderen in een kolkende massa van eicellen, waterdruppels of luchtbellen (?), een krochtje vol buizen dat groen, dan weer roze, dan weer oranje verlicht wordt, om na een pikdonker gangetje geconfronteerd te worden met een aquarium vol gloeilampen. De onherbergzaamheid van de bunker versterkt de ogenschijnlijke ontoegankelijkheid van de tentoonstelling die je dwingt tot kijken, luisteren of voelen.

De werken in deze tentoonstelling hebben geen functie en onderbouwen geen theorie of inzicht, waardoor het lastig is ze exact te duiden – Topp&Dubio

De context is afwezig dus je zult zelf een weg moeten banen door de tentoonstelling. De tentoonstelling toont de toekomst van het conceptuele werk waar een idee zonder het vangnet van een context of mooi geformuleerde toelichting op een begeleidend bordje overkomt bij een toeschouwer of niet. Daarmee hebben Topp & Dubio een grote sprong in het diepe genomen, want je bent niet alleen afhankelijk van de ontvankelijkheid van de kijker die geprikkeld wil worden maar ook van het succes dat een tentoonstelling kan en moet zijn. En precies dat is nu, naast de mooie/interessante/verrassende/ongrijpbare projecties en installaties, wat het de moeite waard maakt om de tentoonstelling te bezoeken; het laat de toekomst in al haar facetten zien, of je er nu klaar voor bent of niet.

This must be 2019 is nog tot en met 13 juli 2014 te zien in Bunker Westbroekpark. Dagelijks open van 12:00 – 20:00.